شیمیدانها مواد را با توجه به نوع انحلال آن‌‌ها در آب (یا هر حلال دیگری) و بر حسب ایجاد یا عدم ایجاد یون در محلول حاصل، به دو دسته الکترولیت و غیر الکترولیت تقسیم می‌‌کنند.
مواد غیر الکترولیت:
موادی هستند که به صورت کاملا مولکولی حل شده و بر اثر انحلال، یون تولید نمی‌‌کنند. به محلول این مواد محلول غیر الکترولیت می‌‌گویند.
- اغلب ترکیب‌‌های آلی (البته به‌‌جز اسیدها و بازهای آلی) مانند متانول، اتانول، استون، شکر (یا همان ساکاروز) و گلیسرین غیر الکترولیت هستند. محلول ترکیب‌‌های ناقطبی مانند I2 وBr2 در حلال‌‌های ناقطبی مانند هگزان و نفت نیز محلول غیر الکترولیت به شمار می‌‌روند.
مواد الکترولیت:
موادی هستند که بر اثر انحلال در آب به طور کامل یا به مقدار کم تفکیک یا یونیده شده و در محلول حاصل یون ایجاد می‌‌کنند. به محلول این مواد محلول الکترولیت می‌‌گویند. اغلب محلول‌‌هایی که از حل کردن ترکیب‌‌های یونی (مانند NaCl) یا ترکیب‌‌های کووالانسی قطبی (مانند HCl) در آب به دست می‌‌آیند، الکترولیت هستند. مواد الکترولیت به دودسته الکترولیت قوی و الکترولیت ضعیف تقسیم می شوند.
متن کامل این مقاله تخصصی، گامی فراتر در دنیای صابون سازی است که فقط در دسترس هنرجویان دوره مقدماتی و پیشرفته صابون سازی و یا مشترکین پلن‌های نقره‌ای و طلایی سامانه نخبگان صابون ساز است.