روغن زنیان

روغن زنیان ، خواص گیاه زنیان: فواید، کاربردها و تأثیرات آن بر سلامت ، خواص روغن زنیان اصل

خواستگاه زنیان

«زنیان» (Ajowan) در اوایل قرون وسطی به اروپا وارد شد، زمانی که بازارهای شهرهای بزرگ آن را به عنوان یک ادویه خوشبو و کمیاب شرقی به فروش می‌رساندند. تلاش‌ها برای کشت زنیان (cultivate ajowan) در اروپا به دلیل شرایط نامساعد آب و هوایی با مشکلات قابل توجهی مواجه گردید. در اواخر قرن هفدهم، این تلاش‌ها متوقف شد و این ادویه به جای آن از خاورمیانه وارد می‌گردید. زنیان گیاهی بومی منطقه‌ای از مصر تا شرق هند و اتیوپی (Ethiopia) است، اما به طور خاص در هند از پنجاب (Punjab) تا بنگال (Bengal) و جنوب دکن (Deccan) کشت می‌شود. همچنین کشت زنیان در ایران، افغانستان، پاکستان و سیشل (Seychelles) نیز صورت می‌گیرد. بمبئی (Mumbai) بندر اصلی صادرات این محصول می‌باشد.

زنیان گیاهی یکساله است که حدود 90 سانتی متر ارتفاع دارد و ظاهری شبیه به جعفری وحشی (Wild Parsley) دارد. این گیاه به صورت عمودی رشد می کند؛ بدون کرک و تا حدی منشعب است. برگ ها کم، ظریف و شانه ای (Pinnate) هستند. حدود 5 تا 15 گل سفید یک چتر (Umbel) را تشکیل می دهند. میوه آن با موهای خشن پوشیده شده است. بیضی شکل، قهوه ای مایل به خاکستری و معطر است.

روغن زنیان (Ajowan oil) با پرس کردن دانه ها پس از جدا شدن ترکیبات فرار (volatile compounds) استخراج می شود.

رنگ روغن زنیان

• روغن از دانه های خام: بی رنگ (colourless)
• روغن از دانه های بو داده: زرد روشن (light yellow)

بوی روغن زنیان

• یادآور آویشن یا کافور، گیاهی (herbal)

ترکیبات فرار روغن زنیان

ترکیب شیمیایی اسیدهای چرب در روغن زنیان

مشخصات فیزیکی روغن زنیان

کاربردهای روغن زنیان

متن کامل این مقاله تخصصی، گامی فراتر در دنیای صابون سازی است که فقط در دسترس هنرجویان دوره مقدماتی و پیشرفته صابون سازی و یا مشترکین پلن‌های نقره‌ای و طلایی سامانه نخبگان صابون ساز است.