آووبنزون (Avobenzone)، این یک دانه برف ویژه (special snowflake) است زیرا تنها عامل ضد آفتاب شیمیایی موجود در سطح جهان است که محافظت مناسب در برابر اشعه ماوراء بنفش UVA را فراهم می کند (در ایالات متحده، عوامل ضد آفتاب نسل جدید به دلیل مقررات غیرممکن FDA تایید نشده اند). این استاندارد طلایی جهانی حفاظت از UVA است و پرمصرف ترین ضد آفتاب UVA در جهان است.
محافظت بسیار خوبی در کل محدوده UVA (310-400 نانومتر که هم UVA1 و هم UVA2 است) با حداکثر محافظت در 360 نانومتر ارائه می دهد. با این حال، مشکل آن این است که قابلیت عکسبرداری ندارد و در نور خورشید تخریب می شود. ویکی‌پدیا می‌گوید که آووبنزون 36 درصد از ظرفیت جذب اشعه ماوراء بنفش خود را تنها پس از یک ساعت تابش نور خورشید از دست می‌دهد (بله، این یکی از دلایلی است که باعث می‌شود کرم‌های ضد آفتاب بعد از چند ساعت دوباره استفاده شوند).
صنعت لوازم آرایشی سعی دارد با ترکیب آووبنزون با فیلترهای UV دیگر که پایداری آن را افزایش می دهد (مانند اکتوکریلن (octocrylene)، تینوسورب اس (Tinosorb S) یا انسولیزول (Ensulizole)) یا با کپسوله کردن آن مشکل را حل کند و در حالی که هر دو راه حل کمک می کنند، هیچ کدام کامل نیستند. جالب اینجاست که ترکیب آووبنزون با ضد آفتاب های معدنی (یعنی تیتانیوم دی اکسید و زینک اکسید) ایده خوبی نیست. در ایالات متحده، استفاده از آن کاملاً ممنوع است زیرا آووبنزون هنگام ترکیب با ضد آفتاب های معدنی ناپایدار می شود.
در مورد ایمنی، آووبنزون مشخصات ایمنی بسیار خوبی دارد. این ضد آفتاب غیر تحریک کننده محسوب می شود و بر خلاف برخی دیگر از ضد آفتاب های شیمیایی، هیچ اثر استروژنی از خود نشان نمی دهد. حداکثر غلظت مجاز آووبنزون در اتحادیه اروپا 5 درصد و در ایالات متحده 3 درصد است.
