روغن فلفل یکی از ترکیبات طبیعی پرکاربرد در صابون سازی است که به دلیل خواص تحریککننده و ضد التهابی خود، محبوبیت زیادی دارد. این روغن با افزایش جریان خون در سطح پوست، به تحریک سلولهای پوستی و افزایش تولید کلاژن کمک میکند که نتیجه آن بهبود جوانی و شادابی پوست است. صابونهای حاوی روغن فلفل بهویژه برای پوستهای خسته و کدر توصیه میشوند، زیرا با افزایش گرما و گردش خون، باعث تازگی و انرژی دوباره به پوست میشوند. در فرایند ساخت صابون، استفاده از این روغن باید با دقت و میزان مناسب انجام شود تا از تحریک بیش از حد پوست جلوگیری شود.
انواع فلفل
فلفل سیاه
فلفل سیاه آسیاب شده تمامی خصوصیات اسانس روغنی را به شکلی ضعیف تر داراست. پودر فلفل سیاه به عنوان یک لایه بردار در اسکراب های صورت، اسکراب های بدن و صابون ها استفاده می شود.
منشا فلفل سیاه از یک تاک بومی هند است. این اسانس روغنی غنی از انواع فیتوشیمیایی ها است و خواص آنتی اکسیدانی، ضد باکتریایی، ضد قارچی و ضد التهابی دارد که در مخلوط های اسانس های روغنی و در عطرها استفاده می شود. اسانس روغنی فلفل سیاه در مقابل تخریب پوست توسط پرتوهای UV محافظت می کند و یک پریبیوتیک است که به حفظ میکروبیوم سالم کمک می کند.
فلفل قرمز
فلفل قرمز در درجه نخست برای تسکین درد عضله استفاده می شود اگر چه به طور فزاینده ای در ضمادها (Salves)، مرهم ها (Balms) و لوسیون ها بخاصر درمان پسوریازیس و خواص ضد پیری استفاده می شود.
فلفل دلمه ای سبز
فلفل دلمه ای سبز حاوی ویتامین ها و آنتی اکسیدان های قوی است. آنها حاوی مقدار زیادی ویتامین A، B کمپلکس (به ویژه ویتامین B6 و B9) و C هستند که می توانند اثرات مخرب رادیکال های آزاد را در بدن ما متعادل کنند و سلامت کلی ما را حفظ کنند.
خواص آنتی اکسیدانی فلفل سبز آن را در برابر آسیب های اکسیداتیو ناشی از رادیکال های آزاد فوق العاده موثر می کند. ویتامینهای آنتیاکسیدان مختلف بهویژه ویتامین C موجود در این نوع فلفل دلمهای میتوانند به ساخت کلاژن در پوست ما کمک کنند تا پوست ما را محکم و سالم نگه دارد و همچنین مانعی برای آسیب بیشتر شود.
محتوای فیتونوترینت های موجود در فلفل سبز در درمان جوش، لک، آکنه و سایر عفونت های پوستی بسیار موثر است.
برخی از عفونت ها مانند پای ورزشکاران، هرپس زوستر و غیره را می توان با فلفل سبز به دلیل خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی آن درمان کرد.
زیستگاه فلفل
فلفل (Pepper) گیاهی بومی ساحل مالابار هند است. این گیاه خاک غنی از هوموس (humus) و مکان های نزدیک به سواحل مناطق گرمسیری یا نیمه گرمسیری و سایه نیمه گرم را ترجیح می دهد. شکل وحشی Piper nigrum هنوز به طور قطعی شناسایی نشده است. با این حال، گونه های بسیار نزدیکی در جنوب هند و میانمار وجود دارد.
ویژگی های ظاهری روغن فلفل
فلفل سیاه (Piper nigrum) یک درختچه بالارونده دائمی است که می تواند تا 10 متر رشد کند. این گیاه با استفاده از ریشه های هوایی بالا می رود. برگ ها چرمی، سبز تیره، بیضی شکل یا قلبی شکل هستند و دارای هفت رگبرگ طولی می باشند. گل های معمولا دو پایه (dioecious) به صورت خوشه های آویزان و شل به طول حدود 10 سانتی متر چیده شده اند. 20 تا 30 میوه هسته دار (stone fruit) شبیه توت هستند و خوشه ای شبیه به انگور سیاه (blackcurrant) را تشکیل می دهند. هنگام رسیدن قرمز رنگ است. درون آن دانه، همان فلفل سیاه قرار دارد. فلفل سیاه با برداشت میوه زمانی که هنوز نرسیده است به دست می آید. توت های نیمه خشک شده از خوشه جدا شده و دوباره در آفتاب خشک می شوند. به دلیل یک واکنش آنزیمی، میوه های قبلا سبز سیاه می شوند. فلفل سبز نیز در حالت نارس برداشت می شود، اما پس از آن در آب نمک نگهداری می شود یا به صورت انجمادی خشک می شود. به این ترتیب، از سیاه شدن دانه های فلفل سبز با مهار آنزیم o-فنیل اکسیداز جلوگیری می شود. برای به دست آوردن فلفل سفید، برداشت نباید تا زمانی که میوه ها کاملا رسیده اند انجام شود. پس از برداشتن لایه های بیرونی و نرم پریکارپ (pericarp)، میوه خاکستری باقی مانده در آفتاب خشک می شود تا رنگ آن به سفید مایل به زرد تغییر کند.
کشت روغن فلفل
فلفل سیاه در سراسر جهان همواره بسیار با ارزش بوده است. زمانی که مسیرهای تجاری از اروپا به آسیای مرکزی و هند پس از لشکرکشی اسکندر مقدونی به آسیا گشوده شد، فلفل که در هند، مالزی و اندونزی کشت می شد، برای اولین بار به اروپا وارد گردید. این ادویه جدید به سرعت محبوبیت فراوانی پیدا کرد و به کالایی با اهمیت تجاری بالا تبدیل شد. تجار عرب از دوران باستان انحصار تجارت فلفل را بر عهده داشتند و آن را از طریق شبه جزیره عربستان و مصر به شرکای تجاری خود در اروپا می رساندند، بدون اینکه اطلاعاتی در مورد کشور مبدا در اختیار آنها قرار دهند. قیمت ها نجومی و در مقایسه با امروز، تقریبا غیرقابل باور بود.
در اواخر قرن پانزدهم، کاشف پرتغالی، واسکو دا گاما، به هند رسید و چندین پایگاه تجاری پرتغالی تاسیس کرد. قطعا این امر موجب کاهش قیمت نشد، بلکه تنها سود را به کشور دیگری منتقل کرد. تنها در دوران حمل و نقل دریایی مدرن بود که فلفل برای همه مقرون به صرفه شد. در دهه های پایانی قرن بیستم، به دلیل ظهور مزارع جدید در تایلند، ویتنام، چین، سریلانکا و برزیل، تولید جهانی فلفل افزایش یافت. مهمترین مناطق کشت فلفل امروزه همچنان در هند و پس از آن در اندونزی قرار دارد. این دو کشور به طور مشترک حدود 50 درصد از برداشت جهانی را تولید می کنند. بزرگترین واردکننده فلفل، ایالات متحده با حدود 40000 تن و پس از آن آلمان است.
استخراج روغن فلفل سیاه
روغن چربی فلفل سیاه (Piper nigrum) از طریق پرس سرد یا استخراج از دانه های آن به دست می آید.
- رنگ روغن فلفل: زرد
- بو روغن فلفل: تند و تیز، شبیه به بوی میخک و پوست انبه
ترکیب شیمیایی اسیدهای چرب روغن فلفل
اسید چرب (Fatty acid) | محتوا (Content) |
---|---|
کاپریک اسید (Capric acid) | – |
لوریک اسید (Lauric acid) | 1 |
میریستیک اسید (Myristic acid) | 1.6 |
پالمیتیک اسید (Palmitic acid) | 28.8 |
استئاریک اسید (Stearic acid) | – |
اولئیک اسید (Oleic acid) | 32.4 |
لینولئیک اسید (Linoleic acid) | 31 |
لینولنیک اسید (Linolenic acid) | 5.1 |
سایر مواد تشکیل دهنده روغن فلفل
بررسی وجود و مقدار ماده تند پیپرین (Piperine) در روغن چربی
در این مطالعه، میزان وجود ماده تند پیپرین در روغن چربی مورد بررسی قرار گرفت. با وجود عدم امکان تعیین دقیق مقدار پیپرین موجود در این روغن، آزمایشهای بویایی نشاندهنده وجود این ماده، حداقل در مقادیر کم، در روغن چربی فلفل بود.
شاخص های کلیدی فیزیکی روغن فلفل
- ضریب شکست: 16: 1.4735
- عدد صابونی شدن: 185
- عدد یدی: 129
- مواد غیرقابل صابونی شدن: 2.7%
- نقطه انجماد: 12 درجه سانتیگراد
کاربردهای فلفل
فلفل سیاه ادویه ای است که در سراسر جهان استفاده می شود. در طب سنتی، از آن برای درمان جرب (scabies) و درد عصب (neuralgia) استفاده می شود. تا حد زیادی، همه این کاربردها را می توان به ماده تند پیپرین (piperine) نسبت داد. اینکه آیا این موضوع برای روغن چربی نیز صدق می کند، هنوز باید به طور علمی بررسی شود.